| η ορειβασία |

i kathe nea arhi einai pada praxi pou hreiazesai 2 dramamines pio prin ...

zalizesai / skeftesai / skeftesai polu / den koimasai / fovasai / elpizeis / oneireuesai / apogoiteuesai / aganakteis / anathewreis / meletas / niwtheis dunatos / paranoeis / zorizesai / niwtheis tin epitihia . . . kai polla alla karkinogona !

einai sa na pigeneis prwti mera sholeio i na dineis panellinies

vasizesai pio polu sta podia sou otan den exeis voithia apo kanenan

niwtheis pws ola tha nauagisoun

xereis pws auto pou tha kaneis einai auto pou pada itheles kai auto se tromokratei pio polu

antagwnizesai ton eauto soy kai auto se kanei pio paragwgiko

ola sou miazoun san na min ehei uparxei ' prin '

theleis na rthei to 'polu meta' alla prepei na kaneis pezoporia gia na deis pws tha nai ... na adimetwpiseis ton kako kairo , na min sou teleiwsoun ta efodia , na exeis kalo exoplismo ....


opws leei kai enas filos orivatis : to na thes na ftaseis stin korufi einai proeretiko - to na gyriseis omws pisw einai apagoreytiko.


                      kalws iltha sto 
                                                           nenέ  Workshop

| η ζωή μας μια φορά μας δίνεται |

Πέρασε σχεδον ένας χρόνος από την τελευταία μου ανάρτηση , απο τότε που 'πακέταρα' ..... Ίδιος υπολογιστής , ίδια τσιγάρα , άλλη ψυχολογία, άλλες συνθήκες , άλλο μέρος , άλλοι άνθρωποι ....άλλοι καιροί & πάντα ιίδιοι και για πάντα ίδιοι .
Ένας σχεδόν νηφάλιος νους που κάθε μέρα μεγαλώνει και παρατηρεί τις ανθρώπινες σχέσεις.

Με αφορμή τον μετά από ένα χρόνο θάνατο ενός πολύ σπουδαίου συγγραφέα και σημαντικού ακτιβιστή ....

"Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.

Και μείς τι την κάνουμε ρε, αντί να την ζήσουμε;

Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την...

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...

Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας σα να είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;

Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν “ανάγκες”, σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...

Όλα, όλα Σαλονικιέ τα αφήσαμε για αυτό το αύριο που δε θα έρθει ποτέ...

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως.. τ’ αφήσαμε για αύριο…

Για να πάμε πού ρε Σαλονικιέ;

Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά στο θάνατο, και μεις οι μαλάκες αντί να κλαίμε το δειλινό γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Ξέρεις γιατί;

Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές από την ταράτσα για να μην πεθάνει.

Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: "Χους ει και εις χουν απελεύσει". Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ..." 

Χρόνης Μίσσιος.

                                                            Ιωάννινα 20.11.2013 

οι κούτες

ΑΘΗΝΑ
12/9/2012
16:00
ΚΑΦΕΣ
ΤΣΙΓΑΡΟ
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ
ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ
ΧΑΡΑ
ΠΙΣΤΗ
ΑΓΝΟΙΑ

ΚΟΥΤΕΣ ....


 Οι κούτες ... φτιαγμένες...... από ανθεκτικό χαρτί ! . Κάθονται απέναντί μου , φοράνε τα καλά τους ρούχα , τα ακριβά τους παπούτσια , κρατάνε τα αγαπημένα τους αντικείμενα . . . και η μονωτική ταινία συγκρατεί τις στιγμές τους ! Περιμένουν το μεγάλο ταξίδι .


Έχω (εις)  μετακομίσει αρκετές φορές  ... οχι μόνο κυριολεκτικά αλλά και συναισθηματικά ! Ο συνδιασμός τους άκρως άρρωστος ....

Διεύθυνση Παράδωσης ?
 Δεν ξέρω , κάπου ! Πάλι κάπου ....

Το γαϊτανάκι ...

Το γαίτανάκι είναι ένα έθιμο σταθερό στο χρόνο ... στη περίπτωση του blogger , ας το πούμε συνήθεια για να γινόμαστε συγκεκριμένοι!


Αποτελείται από 13 άτομα ! Ένα στο κέντρο που κρατάει το στύλο , εσένα δηλαδή  , και 12 άλλους  γύρω - γύρω οι οποίοι κρατάνε από ένα γαϊτάνι (κορδέλα) . . .  Οι 12 , κινούνται γύρω από το στύλο και πλέκουν τις κορδέλες  γύρω του δημιουργώντας πολύ(πλοκους)χρωμους . . . συνδιασμούς !
Πάμε να γνωρίσουμε του 12 αυτούς επίδοξους χορευτές !

1. Ο φίλος από το νηπιαγωγείο , το δημοτικό  κλπ κλπ που μέχρι σήμερα κάνετε παρέα γιατί τον ξέρεις . . . απο παλιά ! Τον αγαπάς , αλλά δεν ξέρεις για ποιο λόγο κάνετε παρέα αφού δεν έχετε τίποτα κοινό !


2. Η πρώτη σου μακροχρόνια σχέση .... ναι είναι και αυτή εδώ ! Ένα χρόνια πολλά , ένα τυπικό τηλέφωνο , ένα μήνυμα σε μια ώρα ερωτικής απόγνωσης , μια λησμονιά !


3. Ο φίλος απο τα φοιτητικά χρόνια , που πίνατε μπύρες και γινόσασταν λιώμα , που λέγατε θα περνάμε κ έτσι μετά .... ναι αυτός που δουλεύει δέκα ώρες και είναι απλήρωτος !


4. Οι 'ιστορίες' που είχες κατά καιρούς αλλά δεν σου άφησαν και τίποτα αξιόλογο να θυμάσαι τώρα ! Άσχετα αν για αυτές είσαι το ιδανικό .. Μμμμ ίσως γ'αυτό τις ονομάζεις μόνο 'ιστορίες' !


5. Αυτός που ερωτεύτικες με την πρώτη ματιά και με αντίξοες συνθήκες και τώρα θυμάσαι πόσο υπερβολικός ήσουν και γελάς ! Πόσο παρανοϊκό


6. Τα μέλη του 'επιθέτου ' του σου αναγκαστικά εκτιμάς γιατί είναι σόι σου .... Ε ??


7. Τον φίλο που ξέρεις πολύ λίγα χρόνια ή λίγους μήνες και νιώθεις πως τον λατρεύεις και είναι όντως το άλλο σου μισό ! Συνήθως κατά το χορό, ο 1 με τον 7 έχουν και ενα μικρό ανταγωνισμό !!!! ( αγαπημένη μου κατηγορία γιατί οι πολύτιμοί  μου είναι εδώ )


8. Το αφεντικό σου  ,  που αναγκαστικά σέβεσαι αλλά  θέλεις να του πεις με fax ... πόσο μαλλλλλάκας είναι ! 


9. Το ιδανικό ταίρι , που νόμιζες πως θα μπορούσες να κάνεις την πιο όμορφη οικογένεια και μη μπορώντας να αντέξει την αξία του αποφάσισε να γίνει μέλος του 4 ...


10. Τους 2 αυτούς , που σε έφεραν στη ζωή ... με προσδοκία να γίνεις όμοιός τους ή το ακριβώς αντίθετο από αυτούς ...


11. Το παιδί σου , που δεν σε βλέπει συχνά & που οι ενοχές σου σε .....


12. Τον εαυτό σου

Stockholm Syndrome

Μήπως η παρακάτω ιστορία σου θυμίζει κάτι από τη χώρα σου ? Μήπως συμβαίνει και σε εσένα ? Μήπως ένας εναλλακτικός ψυχολογικός όρισμος να ήταν '' Ελληνικές Εκλογές '' ? Καλή ανάρρωση .



Ήτανε 23 Αυγούστου του 1973 στη Στοκχόλμη, όταν δύο πρώην κατάδικοι , οπλισμένοι, όρμησαν μέσα στην τράπεζα Sveriges Kreditbank, φωνάζοντας (προφητικά ίσως;) «Το πάρτυ έχει μόλις ξεκινήσει». Κράτησαν σε αιχμαλωσία τέσσερις ομήρους, τρείς άνδρες και μία γυναίκα, σε ένα σκοτεινό υπόγειο για 131 ολόκληρες ώρες - δηλαδή γύρω στις πεντέμιση ημέρες - μέχρι να επέμβει η αστυνομία. Το δεδομένο που τράβηξε όμως το διεθνές επιστημονικό -και όχι μόνο- ενδιαφέρον σ΄αυτή την υπόθεση ήταν αυτό που αποκαλύφθηκε μετά τη σύλληψη των δραστών, από τις συνεντεύξεις και τις πράξεις των θυμάτων της απαγωγής. Οι τελευταίοι δήλωναν ότι χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν το γιατί, ένοιωθαν μία βαθιά έλξη και ταύτιση με τους απαγωγείς τους, ενώ ταυτόχρονα φοβόντουσαν αυτούς που προσπαθούσαν να τους σώσουν. Κατ΄ακρίβεια μάλιστα, βοήθησαν τους δράστες να αντισταθούν στη σύλληψη, ενώ αργότερα δεν δίστασαν να ενισχύσουν οικονομικά τον δικαστικό αγώνα τους (!). Τα άτομα αυτά περιήλθαν -όπως γνωρίζουμε τώρα- σε μία πολύ ιδιαίτερη ψυχολογική κατάσταση που διαμορφώνεται υπό κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες (κυρίως σε θύματα απαγωγής) η οποία ονομάστηκε «σύνδρομο της Στοκχόλμης» και την οποία θα συζητήσουμε σήμερα.

Ο όρος «σύνδρομο της Στοκχόλμης» πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον σουηδό ψυχίατρο και εγκληματολόγο Nils Bejerot ο οποίος είχε αναλάβει να βοηθήσει την αστυνομία στο πιο πάνω περιστατικό. Απο τότε έχει μελετηθεί από πολλούς επιστήμονες από τον χώρο της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας και έχουν βρεθεί πολλά ανάλογα περιστατικά. Τί ακριβώς είναι όμως το σύνδρομο αυτό; Είναι η ψυχολογική αντίδραση που παρατηρείται συνήθως σε θύματα απαγωγής (ή και σε αντίστοιχες περιπτώσεις που θα σχολιάσω πιο κάτω) κατά την οποία ο απαχθής αναπτύσσει και παρουσιάζει έντονα συναισθήματα πιστής υπακοής, θαυμασμού, ταύτισης ή ακόμη και «αγάπης» απέναντι στον απαγωγέα του. Καταλαβαίνετε ότι για να δημιουργηθεί μία τέτοια κατάσταση πρέπει να προϋπάρχουν κάποιες πολύ συγκεκριμένες συνθήκες οι οποίες ευνοούν την ανάπτυξή του. Οι συνθήκες αυτές έιναι οι ακόλουθες τέσσερις: Πρώτα, πρέπει να υπάρχει σαφής απειλή προς την σωματική ή ψυχολογική επιβίωση του εμπλεκόμενου ενώ επίσης και σοβαρή πεποίθηση - φόβος ότι ο απαγωγέας μπορεί να εκπληρώσει την απειλή. Στη συνέχεια πρέπει να υπάρξουν μικρά δείγματα «ευγενικής» συμπεριφοράς από τον απαγωγέα προς το θύμα. Φυσικά έχετε υπόψη σας ότι ακόμη και το να μην τον σκοτώσει ή το να τον αφήσει να φάει κάτι μπορεί υπό αυτές τις συνθήκες να εκληφθεί σαν ευγενική συμπεριφορά. Επίσης σημαντικό είναι να υπάρχει απομόνωση, με αποτέλεσμα το θύμα να έχει πρόσβαση μόνο στην «οπτική γωνία» του απαγωγέα (δηλ. να είναι απομονωμένος από άλλους ανθρώπους και χωρίς πρόσβαση π.χ. σε μέσα μαζικής ενημέρωσης). Τέλος πρέπει να υπάρχει ανικανότητα του θύματος να δραπετεύσει από τη δεδομένη κατάσταση.

Το πώς εξηγείται ψυχοδυναμικά η τόσο «περίεργη» αυτή ψυχική κατάσταση είναι πραγματικά ενδιαφέρον. Το θύμα περιέρχεται σε ένα ψυχολογικό στάδιο όπου κυριαρχείται από μία διαρκή και σοβαρή απειλή προς την επιβίωσή του. Ώντας σε απομόνωση, μακρυά από άλλους ανθρώπους που θα μπορούσαν να του προσφέρουν προστασία, προσπαθεί να αναπληρώσει αυτή του την ανάγκη αναζητώντας την έστω και ασυνείδητα από τον δράστη. Ειδικά στην περίπτωση που ο δράστης δείχνει κάποια μικρά δείγματα «ευγένειας», το θύμα δένεται με αυτή την θεωρούμενη ώς καλή του πλευρά. Εισχωρεί δε σε μία κατάσταση ασυνείδητης «αποσύνδεσης» από την φυσιολογική αντίληψη της κατάστασης, με αποτέλεσμα να αρνείται να συνειδητοποιήσει την αρνητική πλευρά του δράστη, η οποία προκάλεσε και εξ΄ αρχής όλη αυτή την κατάσταση. Με σκοπό να μπορέσει να καταλάβει τα πράγματα που ευχαριστούν τον δράστη (έτσι ώστε να εκπληρώνει τις επιθυμίες του και να εξασφαλίζει την επιβίωσή του) αρχίζει να βλέπει τα πάντα από την οπτική γωνία του δράστη με αποτέλεσμα να υιοθετεί την δική του προοπτική και σταδιακά να ταυτίζεται πλήρως μαζί του. Η δική του προοπτική θεωρείται πλέον ασήμαντη τουλάχιστο ώς προς την ανάγκη της επιβίωσής του. Τελικά, η εικόνα του εαυτού του θύματος ταυτίζεται με τον τρόπο που αντανακλάται μέσα από τα μάτια του δράστη. Εικόνα η οποία στην περίπτωση ενήλικα αντικαθιστά την προηγούμενη εικόνα για τον εαυτό του, ενώ σε περίπτωση παιδιού - θύματος συχνά μπορεί να αποτελεί την μόνη γνωστή εικόνα για τον εαυτό του.

Και αν τα πιο πάνω ακούγονται ιδιαίτερα σπάνια και απόμακρα από την καθημερινότητα, ίσως να μην είναι ακριβώς έτσι... Σκεφτείτε μόνο πόσο πιο συχνό γίνεται αυτό το σύνδρομο, αν αναλογιστούμε ότι σε πολλές από τις περιπτώσεις οικογενειακής βίας (κυρίως άσκησης βίας από άνδρα σε γυναίκα, αλλά και από γονέα σε παιδί) υποβόσκει στην πραγματικότητα μία ιδιαίτερη ψυχολογική κατάσταση που είναι στενός συγγενής του συνδρόμου της Στοκχόλμης. Μια σχέση εξάρτησης όπου η κακοποιημένη γυναίκα ζεί στην αιχμαλωσία μίας σχέσης, δεχόμενη παθητικά συνεχόμενη απειλή (κάτω από τη σκιά σωματικής ή ψυχολογικής βίας), αναγκαζόμενη να «συμμαχήσει» με τον δράστη έτσι ώστε να κερδίσει την εύνοιά του και να επιβιώσει, λαμβάνοντας σαν ανέλπιστο δώρο τα μικροσκοπικά δείγματα αγάπης που της επιδεικνύει σποραδικά, που επιβεβαιώνουν την «αγάπη» του και την αποτρέπουν από το να ξεφύγει απ΄τον παραλογισμό της σχέσης και να επανέλθει στη πραγματικότητα. Και αυτό είναι ενα φαινόμενο δυστυχώς πολύ πιο συχνό απ’ ότι πιστεύουμε ή απ΄ότι θέλουμε να πιστεύουμε...


(πηγή κειμένου ECCE HOMO )

My γρικ lazy top 10

1 . Papercut - Mes sta synnefa    http://www.youtube.com/watch?v=vpBy7r89MB0

2. Yianneis - Peter Pan                http://www.youtube.com/watch?v=M_hyimsYjXI

3. Keep Shelly in Athens - DIY   http://www.youtube.com/watch?v=hDqDcWwijn4

4. Alexis Goudas - Separation   http://www.youtube.com/watch?v=tCIVabceuVM

5.  Electric Litany - Tears           http://www.youtube.com/watch?v=9J52GgKeUfI

6. Thanasis Papakostantinou - to oneiro tis skias   http://www.youtube.com/watch?v=mnMRXAN1jvM

7. Mary and the Boy - Milkshake             http://www.youtube.com/watch?v=qiIU-I6AVao

8. Transistor - Family tree                      http://www.youtube.com/watch?v=2xp3oFLgVyw

9.  Yianneis - I think  I'm in love         http://www.youtube.com/watch?v=VRBo6o_4QWU

10. drog  _A _ tek - Riots                      http://www.youtube.com/watch?v=s3gblqkyzVU

| σπασμένο πόδι |

Mιλούσα το απόγευμα με ένα φίλο μου ! Έχει το ταλέντο να αφουγκράζεται το mood μου ... Είναι θαυμάσιο γιατί δεν κάνουμε πολύ καιρό παρέα - 5 μήνες νομίζω - εεε ?? Του είπα πως θα γράψω πάλι απόψε και μου λέει '' Τόσο σύντομα? Ή πολύ έμπνευση έχεις ή πολλά θέματα! '' .

Του απάντησα πως είμαι σε φάση που 'δυστυχώς' δεν  έχω θέματα και είμαι πολύ καλά !! Δυστυχώς μέσα σε '' '' ??? Νot 

http://www.youtube.com/watch?v=5ViItcZyYBw

Μου άρεσε πάντα να γράφω . Δεν ξέρω γιατί ! 

Κρατούσα πάντα ημερολόγιο - πάντα σημειωματάριο με μολύβι για να γράφω ότι σκέφτομαι - σκέψη ή στίχο -   .

Οι περισσότεροι που γράφουν , γράφουν γιατί δεν μπορούν να τα πουν ! 

Εγώ έκανα το ένα ( να γράφω ) και πλέον εδώ και 8 χρόνια μου έδωσα προαγωγή και κάνω και τα 2 . . . Πίστευα πως αυτός που (και) τα λέει είναι λιγάκι αφελής τελικά !! Στην απορία αυτή ακόμα δεν έχω πάρει κάποια προαγωγή . Με κάνει καλά και καλύτερο άνθρωπο αν θες .

Οι περισσότεροι που γράφουν στίχους , συνθέτουν , συγγράφουν ... θεωρούν πως όταν πονάς πολύ ή χαίρεσαι πολύ , τότε είναι η καλύτερη στιγμή για να γράψεις ! Τα αισθήματα είναι έντονα , υπάρχει συναισθηματική έξαρση και το χέρι πετάει ρουκέτες στο χαρτί ή στο πληκτρολόγιο !!!

Δεν έχω διβάσει πολλά βιβλία στη ζωή μου . Έχω διβάσει όμως πολύ ποίηση , πολλούς στίχους , έχω ακούσει ατελείωτη μουσική  & έχω διβάσει άπειρα πρόσωπα ! Στις ψυχές με βοηθούν τα σκονάκια .

Έψαχνα να βρώ πότε τελικά είναι η πιο σωστή περίοδος για να γράψει κάποιος ...  Ρώτησα πολλούς που γράφουν . Απάντηση που να μου δίνει απάντηση δεν πήρα .

Την πήρα όμως μέσα από ένα παράδειγμα  :

Όταν πέσεις και  σπάσεις το πόδι σου πονάς . Πόνας πολύ . Υπάρχει δυσκολία σε όλες σου τις κινήσεις  και έχεις αγανακτήσει ... Ο πόνος υπερβάλλει .

Η σωστή περίοδος για να γράψεις είναι όταν αλλάζει ο καιρός και σε πονάει το πόδι σου εκεί που το έσπασες ! Τότε μόνο γράφεις αντικειμενικά !

** αφιερωμένο στο φίλο μου  Γιώργο Τσ.